4 september 2025

Ze had de sleutel van alle leegstaande winkelpandjes op de Brink in Hengelo bemachtigd, en wees mij een oud broodjeszaakje toe, geheel betegeld met zacht geel glimmende tegeltjes. Erg schattig. Of ik wellicht nóg een keer mijn (On)zin Kantoortje kon inrichten?! Na enig twijfelen stonden we een lange tijd te prutsen en te priegelen, en bleek dat het slot van de deur óf gesloten wilde blijven óf helemaal geen slot wilde hebben. “Alles of niks”, leek het te zeggen.

Goed. Ik had bedacht dat ik dan maar midden op het plein een werkplek zou inrichten. Hals over kop naar de dichtbij zijnde kringloop opzoek naar een tafel en een vloerkleed, maar je komt een kringloop natuurlijk nooit uit met iets wat je bedacht had. Er was een antieke naaimachine met bijbehorend kastje, en de aardige meneer van de winkel demonteerde het loodzware ding met veel plezier, tot dat zijn vinger tussen het eigenwijs klapperende deurtje kwam. Deuren…

Onderweg naar de uitgang kreeg ik verschillende reviews van mede kringloopwinkelaars: “Goh, wat een leuk ding”, “Nou, veel plezier ermee meid”, en toen het ding eindelijk met enig geweld in mijn (te krappe leen)auto lag: “25 euro voor een lege doos?! Ach, kind toch…” wat me enigszins deed twijfelen aan de impulsen die ik volgde, maar ik liet me niet van de wijs brengen: het was immers Alles of niks.

De kleinste wieltjes die ik kon vinden bezweken niet onder de loodzware kast, een plankje paste precies op het gat waar de naaimachine had gezeten en als ik twee restjes kleuren met elkaar mengde was er precies genoeg verf om het blad te verven. Er zat welgeteld één plankje in het kastje voor de nodige papierwaren en alle pennen en ‘vast-maak-spul’ paste precies in drie bakjes. De typemachine paste er op een millimeter nauwkeurig in (en nog steeds bezweken de wieltjes niet onder het gewicht van een nu gevuld kastje.) Het Mobiele (On)zin Loket was geboren!