17 december 2024, Arnhem - Omweg

We reden

ons doel kilometers voorbij

Maakten een omweg en trokken een spoor van cirkels

op de kaart

vonden niks in de tussentijd

we zaten er naast

elkaar

29 november 2024, Neede, NL - Winterslaap

Ik deel mijn huisje met een slak. Een van de eerste nachten sliep hij in zijn eigen huisje naast me op de muur. Het had iets troostrijks; twee levende wezens bij het schijnsel van een nachtlampje.

De slak heeft geen naam. Hij heet gewoon Slak, omdat hij een slak is. Soms is hij dagenlang weg. Altijd als ik denk dat hij nu vast en zeker toch echt dood gegaan is, duikt hij weer ergens op. Hij is vaak uit het zicht, maar schijnbaar altijd dichtbij.

Dan vraag ik me af waar hij van leeft. De sappige groene blaadjes die ik hem voorhoud keert hij de rug toe, maar laatst heeft hij wel mijn to-do lijst opgegeten. (Ik weet niet of dat voor hem een principe kwestie was.)

Buiten is het koud, ik kan warme wolkjes maken met mijn adem en de meeste blaadjes zijn gevallen en opgeveegd. Binnen is het ook koud, ik heb de verwarming nooit aan. Slak heeft zich al een paar dagen niet verroerd.

Misschien houdt Slak een winterslaap. Misschien trekt hij zich daarom terug in zijn huisje van parelmoer. Misschien is het daar gezelliger. Misschien wordt hij daarom nooit meer wakker. 

Misschien wel, en kust hij mij wakker, in het voorjaar. 

20 november 2024, Neede, NL - Prille liefde

Hij vertelt over de schets die hij geschetst heeft
maar dat hij die nooit heeft afgemaakt omdat hij dacht
dat hij niet kon tekenen
 
Zij stelt zich het trekken van een voorzichtige lijn voor in potlood,
waarbij ze het potlood het papier probeert te laten raken,
onopgemerkt en quasinonchalant
 
En het papier is geduldig en vangt iedere indruk op
wiebelig zijn de lijnen die om elkaar heen kronkelen
uitgumbaar, alleen voor de vorm
(zoals de haakjes om deze letters)
zitten ze pontificaal in het zicht
onzichtbaar te wezen

24 augustus 2024, Bromskirchen, DU - Alles staat open

Een mogelijkheid

sloeg de voordeur van het huis

dat we op het oog hadden voor onze neus

dicht. We begroeven de mogelijkheid niet

omdat het dood gegaan was

maar zodat het over een tijdje

kon gaan leven.

6 augustus 2024, Apeldoorn, NL - Alsof dat dit is

Alsof de woorden zichzelf
per ongeluk hadden dicht getimmerd
door de plank mis te slaan
met de scherpe punt van de tijd
en een stip bleef achter op de plek waar ik je raakte

Wat als de woorden tijdloos zouden zijn, ontwapend

van betekenis
Het woord Tijd als iets
doorzichtigs dat dwars door je heen prikt

Dat er telkens een ander deurtje open gaat
waar achter een nieuw deurtje zit, wanneer
je het overnieuw leest,
Een woord in beweging, is onderweg
en kent verschillende momenten
van aankomst

Dat dit, dat kan zijn
en dat dit,
op hetzelfde tijdstip.

30 juli 2024, Apeldoorn, NL - Woorden

Woorden vallen
uit de lucht, liggen
voor het oprapen,
groeien aan de bomen,
worden ‘s avonds gekookt,
en daarna opgegeten.

Woorden zitten verstopt
in de koektrommel,
fladderen voorbij,
opzoek naar een plekje om te landen
om ‘s nachts toegedekt te worden met een kus.

Woorden schreeuwen om hulp, fluisteren
liefde in een oor, bungelend
aan een idee wordt er natte was aan opgehangen.

Woorden beschermen onzichtbaar
verdriet, metselen muren, torens en verraderlijke
drempeltjes zien ze over het hoofd.
Woorden sluiten elkaar op, maar pleiten zichzelf vrij
(door haakjes om hen heen te zetten.)

Woorden vluchten voor zichzelf
komen terug met een andere taal en
experimenteren en ontdekken
een nieuw woord. Dan kunnen ze niet slapen en
kietelen en kriebelen ze elkaar wakker,
om elkaar een droom te vertellen.

Woorden liggen begraven
als de restanten van een zandtaartje
in de zandbak in de achtertuin.
En ja, ook de kat van de buren
kakt er weleens naast, en soms
laten woorden zich liever uitkotsen.

Woorden sluipen door hoog gras,
weifelend omdat ze twijfelen
prooi of rover te zijn.
Soms zijn ze geen van beide, en wachten
geduldig op een bloeiperiode.

Woorden komen te laat thuis, omdat
ze gestruikeld waren over een stoeprandje
en even bewusteloos raakten.

Woorden vertellen samen verhalen
rondom een vuurtje
en discussiëren over het begin
of het einde.

Woorden schreeuwen om stilte,
en vieren grote feesten,
geven zichzelf over aan het eb en vloed
van de geluidsgolven,
extatisch door de beweging

Woorden veranderen hun betekenis
conti > nu <

16 juli 2024, Apeldoorn, NL - Zwemmen in de lucht en andere mogelijkheden

In een hoekje, van een stukje land, stak ik mijn handen

in de lucht en aaide haar onzichtbaarheid

Ik omsloot haar terwijl ze mij omsloot

En was zielsgelukkig met iets

wat ik niet kon waarnemen.

Er vloog plots een vogeltje langs

Ik ving het, per geluk en

het landde in mijn handen

Teder en klein, hoe kon zo iets moois zichtbaar zijn?

Het zat hier voor een tijdje tastbaar te wezen

en het liet zich voorzichtig door mij strelen

De onzichtbaarheid kreeg vat op haar veren

en ze vloog weg, om ook weer terug te kunnen keren

24 juni 2024, Apeldoorn, NL - Beet!

Er zijn vissertjes die soms grote, zeer zeldzame

Angsten uit een kraakhelder water hengelen

zoiets moet wel

vanuit een diepe krocht komen

Spartelend en glibberig maken ze kennis

met warm zonlicht en een adembenemende luchtigheid

en raken verblind, bungelend

aan een vlijmscherp haakje en een bijna

onzichtbaar draadje. Beetgenomen 

door vissertjes die rammelen,

ze boven een vuurtje roken,

en ze met een korrel zout en smaak opeten.

25 mei 2024, Hillaard, FRL - Is het onzin?

Is het onzin?

of gewoon niet handig

(struikelen over een zandkorreltje)

is het onzin?

dat ik graag zandkastelen bouw

maar dan in de lucht

of gewoon niet handig

is het onzin?

3 mei 2024, Delden, NL - Noot-zakelijk

Sommigen beweren dat alles draait om het nootje
Sommigen zoeken naarstig naar het nootje, maar vinden het niet
Sommigen waren gulzig en hebben het nootje per ongeluk opgegeten
Sommigen lusten geen nootjes
Sommigen breken hun nagel tijdens het pellen van het nootje
Sommigen stikken in het nootje
Sommigen trappen op het nootje, zonder dat het kapot gaat
Sommigen zijn allergisch voor nootjes
Sommigen verzamelen nootjes voor de winter
Sommigen verlangen naar het nootje
Sommigen lijmen de schilletjes van het nootje aan elkaar

17 april 2024, Delden, NL - Feestboek

Ik deed een deurtje open en in de verte scheen

28 maart 2024, Delden, NL - Onbegrijpbaar

Er zit een verandering in de lucht. Aan de horizon vermengt de lucht zich ongemerkt met zichzelf. Je kunt er alleen een glimp van aanschouwen, als je de tijd neemt. Ik hield van de lucht, zoals hij was, besefte ik me een fractie nadat hij zich klaar gemaakt had om zich te verluchten. Probeerde het tevergeefs nog te grijpen, maar luchtig omsloot het mijn hand in plaats van andersom en troostte me door onzichtbaar te zijn.

7 maart 2024, Apeldoorn, NL - Op ooghoogte

We hadden eens een toren beklommen

ik had me de hele duizelingwekkende wenteltrap

trede voor trede opgewonden

aardig boos en

slepend in plaats van huppelend

deed ik het kleine deurtje open naar het dak

wurmde me erdoor en werd

w e g g e b l a z e n

op ooghoogte

fladderde een vlinder voorbij

27 februari 2024, Delden, NL - Land

Voortgedreven door de wind, ga je

twee voeten, maar zonder

grond om op te staan

of te liggen, of te zitten, of te lanterfanteren, of

te rennen tot je erbij neervalt

je vraagt je soms af waarom Noord geen Zuid is

Je wil landen, maar er is geen land                                   in zicht,

dat het jouwe zou kunnen zijn                                           wellicht

dus ga je, maar

je komt en je gaat weer

op weg met zachte briesjes die stormen

onder een vergrootglas vormen

Daar ga je

daar waai je

en je weet niet waarheen

Kom, kom maar hier

je zag het niet, maar er is land in mij

dat ik met je wil delen, want

het is van ons allebei

15 februari 2024, Hengelo, NL - Vanuit een ooghoek

Vanuit een ooghoek dwarrelen er witte vlekjes op de grond.

Een klein oud mevrouwtje staat verscholen tussen een groepje mensen die elkaar niet kennen. Ze lijken te wachten, ieder in een eigen bubbel. Het mevrouwtje stopt haar hand in een doorzichtig plastic broodtasje, scheurt ongezien een To-Go broodje aan stukjes. Ze waggelt een beetje terwijl ze zich verplaatst. Ondertussen haalt ze haar hand in een oogwenk uit het tasje en strooit witte kruimels in het rond alsof het confetti is. Ze waggelt terug naar haar schuilplek, terwijl vanuit alle hoeken vogels de landing in zetten voor het feestmaal dat net uit de lucht is komen vallen. Het mevrouwtje hoeft niet meer te wachten, maar schijnt zich ineens te moeten haasten. Ze laat een feestelijk spoor van witte broodkruimels achter, tot ze een trein in stapt en verdwijnt.

4 februari 2024, Delden, NL - Een heel halfuur en vijf minuten

Het is zondagochtend en ik ben de enige op het enige bankje op het enige perron op het enige stationnetje. Een heel half uur te vroeg, omdat treinen blijkbaar rustdagen kennen. Ik zou in vijf minuten terug kunnen fietsen - om in vijf minuten de bende op te ruimen die ik achter liet, wat zal uitlopen op een vertraging van +vijf minuten, om na vijf minuten mijn spullen voor de tweede keer bij elkaar te scharrelen, om voor de tweede keer mijn portemonnee met OV-chipkaart te vergeten en dus vijf minuten nodig te hebben om het kleine plastic anti-scam-pasjeshoudertje terug te vinden, om weer vijf minuten te rotzooien met de sleutels in het sleutelgat en me in vijf minuten te haasten naar het station. Ik besluit te wachten, omdat ik anders vijf minuten te laat kom. 

vlak naast me op de grond. Ik keek van de zool naar de neus, naar de veters naar de tong, naar de enkel, volgde een scheenbeen naar een knie, een bovenbeen naar een buik, naar een harig baardje waarboven een spitse maar vriendelijke neus zat en stond oog in oog met De Bloemenverzamelaar. Verbijsterd stond hij naar me te kijken en glimlachte. Ik zag een twinkel in zijn ogen die als een bliksemschicht insloeg tot in het diepst van mijn worteltjes. Ik probeerde fier recht overeind te blijven staan, al mijn blaadjes puntig vooruit gestoken - al had ik geen puntige blaadjes. Alleen maar een paar tere, ronde, wapperende blaadjes.

30 januari 2024, Apeldoorn, NL | Winterzon301!

er was een wachtwoord

maar door elkaar gerammeld

en weg gevlogen

Winterzon301! 

scheen in een blauwe airmail

19 januari 2024, Delden, NL | Hoe zou het zijn

hoe zou het zijn

hoe zou het zijn!

om eens een dag niet

mij te zijn

hoe zou het zijn niet als maar klein

te hoeven spreken

soms in plaats van per ongeluk

expres een pootje uit te steken

hoe zou het zijn een berg te bestormen

mijn bovenlip eens grondig te laten vervormen

zou dat hij past (op die van jou, dat wel)

want ja, hoe zou het zijn

eens een dag niet mij te zijn

hoe zou het zijn te wapperen aan een boom

te vliegen als de bacillen aan parachuutjes van snot

vast tegen je aan geplakt te zitten als augurken in een pot

hoe zou het zijn hoe zou het zijn

eens een dag niet uitgerekend mij te hoeven zijn

geen woorden nodig te hebben

waar het volgende woord op rijm-

tja! Hoe zou dát zijn

de laatste druppel in de fles

of de melodie van een orkest

een broer van een vriend van een zus van een garnaal

in de zee, oh toe! alsjeblieft neem me mee

laat me alles zien 

wat ik niet ben want

ik wil alles zijn 

wat ik niet kan zien, bijvoorbeeld

het allerkleinste korreltje zand

dat verdwaald is onder de nagel van je kleine teen, na een dagje strand

1 januari 2024, Delden, NL | Stand van de Wijzers

één keer per jaar schiet

men sterren naar de hemel

klokken spelen tik-

kertje, wijzer dan de tijd

en sterren gaan in rook op

We stapten het kleine portaaltje door, de levensgrote petrischaal in (ofwel het minuscule heelal), zochten twee gereserveerde zwarte stipjes, en namen plaats in de ruimte.

Alle andere 16.998 ruimtevaarders vonden hun zwarte stipjes ook. We waren er omdat het 100 jarig bestaan van een verhalenverteller zou worden gevierd. De magie werd in de verte bezongen door kleine figuurtjes in glitterjurkjes. Muziek golfde door de ruimte, stemmen werden uitvergroot, zoekend naar de celkern van de magie. Hun heldere stemmen overtroffen elkaar en kwamen in de buurt, maar het werd niet scherpgesteld.

Iemand in de ruimte deed een lichtje aan, het startschot van een sterrenhemel. Even waande we ons ruimtevaarders in een petrischaal. Een glitterjurkje in de verte liet weten dat we magisch waren.

Het jasje hangt aan mijn kapstok. Voorzichtig heb ik getornd aan de binnenkant en het ontdaan van alle inhoud en onbegrijpelijk sterke schouders. Ondertussen twijfelde ik aan mijn impulsieve aankoop, omdat ik een warme jas nodig had. Deze stof zal een windvlaagje of een miezer buitje niet doorstaan en de drie knopen die het telt zijn natuurlijk net zo mooi als de stof zelf. Ik heb de netjes dicht gestikte zakken dus maar geopend voor vondsten en koude handen, de mouwen opgerold en tegen beter weten in probeer ik de stof te laten vallen over mijn eigen kleine schouders, maar het model blijft er fier en eigenwijs in staan.

Helemaal niets aan deze jas wil me passen. Het is daarom dat ik graag geloof dat hij bij me past.

10 december 2023, Delden, NL | Hardop

een hardop sprookje

liet het maar eens gebeuren

en verliet het boek

2 december 2023, Borne NL | Iceflowers

flowers in winter

are growing by grey skies

*one's hart is melting*